Ετοιμάζουν πιστοποιητικό βιοποικιλότητας για ελιές και ελαιόλαδο
Φανή Γιαννακοπούλου
Ενα ανέλπιστο δώρο ύψους 10,6 εκατ. ευρώ αναµένουν οι ελαιοκαλλιεργητές της Ανδαλουσίας. Το υπουργείο Γεωργίας υποσχέθηκε αυτά τα χρήµατα στους παραγωγούς ελαιολάδου το 2016 για να τους βοηθήσει να εφαρµόσουν αειφόρες αγροτικές τεχνικές. «Ό,τι είναι καλό για το χωράφι, είναι καλό για εσένα», είχε δηλώσει ο υπουργός Γεωργίας της Ανδαλουσίας, Rodrigo Sanchez Haro. «Η στήριξη συµβάλλει στην επίτευξη ποιοτικής παραγωγής, προστατεύει το περιβάλλον, εγγυάται τα επίπεδα εισοδήµατος και ενισχύει την οικονοµία», πρόσθεσε ο ίδιος.
Το περιβαλλοντικό πακέτο στήριξης στοχεύει στην πρόληψη της διάβρωσης και της υποβάθµισης του εδάφους στους ελαιώνες, καθώς και στην αύξηση της περιεκτικότητας των οργανικών υλών στο έδαφος. Αποτελεί, δε, µέρος της πρωτοβουλίας της ΕΕ να ανταµείψει τους παραγωγούς για αειφόρες πρακτικές. Να σηµειωθεί ότι η ΕΕ έχει διαθέσει πάνω από 34 εκατ. ευρώ στη περιοχή για τον σκοπό αυτόν.
Νέο πρόγραµµα πιστοποίησης
Παράλληλα, ένα πιστοποιητικό βιοποικιλότητας για επιτραπέζιες ελιές και ελαιόλαδα θέλει να δηµιουργήσει ο Jose Eugenio Gutierrez (εικονιζόµενος), βιολόγος από το πανεπιστήµιο της Χαέν και συντονιστής του προγράµµατος «Ζωντανό Ελαιόλαδο», σε συνεργασία µε παραγωγούς. Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο µε τις ετικέτες για το δίκαιο εµπόριο στις µπανάνες ή τον καφέ, αλλά τώρα στο επίκεντρο τίθεται η βιοποικιλότητα. Συγκεντρωτικά, περιβαλλοντολόγοι και ελαιοκαλλιεργητές στην Ισπανία ελπίζουν ότι θα δηµιουργήσουν ένα ελαιοκοµικό καλλιεργητικό µοντέλο και µια πιστοποίηση για ελαιόλαδα υψηλής ποιότητας, που δεν θα βλάπτει το φυσικό οικοσύστηµα. «Υπάρχουν λίγοι τρόποι για να σώσουµε τις καλλιέργειές µας και όλοι εξαρτώνται από τη βιοποικιλότητα», σηµειώνει στην ιστοσελίδα Olive Oil Times o Gutierrez.
Στην Ισπανία, η µονοκαλλιέργεια ελαιώνων ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισε να ισχύει η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ). Η πολιτική καλούσε την εντατικοποίηση της καλλιέργειας αυτών των αποδοτικών καλλιεργειών µε την εξάλειψη όσων δεν ήταν ελαιόδεντρα. Αυτό περιλάµβανε τη φιλελεύθερη εφαρµογή εντοµοκτόνων και ζιζανιοκτόνων χωρίς να ληφθούν υπόψη οι µεταγενέστερες συνέπειές τους. «Η δηµοφιλής παροιµία “κάθε κουκουβάγια στην ελιά της” κατάντησε “κάθε κουκουβάγια στον ελαιώνα της”. Αυτή η διαδικασία είχε τεράστιο περιβαλλοντικό αντίκτυπο, προκαλώντας την απώλεια µεγάλου µέρους της βιοποικιλότητας των ισπανικών ελαιώνων και προκαλώντας εκτεταµένη υποβάθµιση των οικοσυστηµάτων», τόνισε ο Gutierrez.